Όπως ακριβώς είχα εκτιμήσει εξελίσσεται η πολιτική κατάσταση της χώρας μας(εδώ), οι ασθενέστεροι και γενικά η κοινωνία θα πληρώσει την χρεοκοπία του κράτους, σε μία δημοκρατία που ελέγχεται από τη διαφθορά. Και μιας και το αναφέρω, σε μία συζήτηση στο μπλογκ του ellinaki, πριν από λίγους μήνες είχα δεχθεί κριτική επειδή προσπάθησα να υποστηρίξω ότι είτε αποχή κάνεις είτε ψηφίσεις στις εκλογές είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα για το πολιτικό σύστημα, και την οικονομική ολιγαρχία. Θεωρούν οι ανίδεοι ότι το σύστημα μπορεί να αλλάξει αν ψηφίσουμε σωστά ως λαός και αποτινάξουμε τον δικομματισμό, τον οποίο στηρίζουν όλοι, Έλληνες και μη της άρχουσας τάξης. Παρανοούν τις έννοιες των οικονομικών και τους όρους διακυβέρνησης ενός κράτους, τοποθετούνται τελείως θεωρητικά και το μόνο που καταφέρνουν όσοι υποστηρίζουν τέτοιες απόψεις είναι να συγκλίνουν με την εξουσία. Το πρόβλημα της Ελλάδας, αναμφισβήτητα είναι η διαφθορά, η τεράστια, αχανής διαφθορά που ίσως ξεπερνά σε έκταση τον ίδιο τον πλανήτη. Η διαφθορά δεν αλλάζει όμως με το να ψηφίσει κάποτε ο ελληνικός λαός επί παραδείγματι την αριστερά. Όσο και αν οι προσπάθειες εκείνων που ευρίσκονται εις αυτήν είναι αξιόλογες.
Παραθέτω τον εκπληκτικό ορισμό του αρθρογράφου της Ελευθεροτυπίας Στάθη, που δίνει στην διαφθορά στο σημερινό του άρθρο:
«Η διαφθορά δεν είναι μια παθολογία του συστήματος, το σύμπτωμα μιας θανάσιμης αρρώστιας, αλλά ο ίδιος ο τρόπος που δουλεύει το σύστημα, ο καρκίνος που το κρατάει ζωντανό»
Εδώ αποκαλύπτεται το γιατί οι ξένοι, οι υπόλοιποι, οι ισχυροί, δεν είναι καλύτεροι από εμάς σε συνολικό επίπεδο και ότι όλα αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Απλά ερωτήματα προδίδουν την αλήθεια της κατάστασης, κακά τα ψέματα δεν χρειάζεται περίπλοκη σκέψη για να διερωτηθείς(όπως κάνει ο Στάθης στο ίδιο άρθρο):
«Σε ποια από τις χώρες των Μέρκελ, Μπράουν, Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι δεν θησαυρίζουν οι έμποροι όπλων;»
Και ακόμα πιο κατατοπιστικόν το ερώτημα:
«Δεν είναι η οικονομία των τόκων (και συνεπώς των όπλων) η πιο αισχρή ανθρώπινη συμφορά από κτίσεως κόσμου; δεν οδηγεί πάντα στην αναγκαστική διαφθορά;»
Όλα τα κράτη φταίνε, για τα χάλια τους, το ίδιο και η Ελλάδα. Οι Ισχυροί της ελλάδος που από την εποχή του 1821 δανείζονται και υπηρετούν τα συμφέροντα άλλων και τα δικά τους και το θύμα πάντα είναι ο λαός! Αυτοί που είναι εντός της διαφθοράς είναι υπαίτιοι για την χρεοκοπία, το πώς δρα ο λαός και εν γένει ατομικά ο καθένας μας περνά σε δεύτερη μοίρα. Περισσότερα στο άρθρο του Στάθη.
-πηγή:Ελευθεροτυπία
ΤΟ «ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ» ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥ 2009
«Ορισμένοι θα μεθύσουν, ήδη μεθούν, πουλάνε “μέρισμα εξουσίας” στην αγορά, φτιάχνουν μηχανισμούς..»!.
Μίμης Ανδρουλάκης
(Χαζοχαρούμενο λόγιο κομματόσκυλο, παράσιτο κομματικών αυλών, του είδους homo σβερκοπιασμένιους σαλτιμπάγκους).
Προεκλογικά (2009, στο Κανάλι 1 του Πειραιά).
Γελαδερέ Ανδρουλάκη, δεν είσαι άραγε υποχρεωμένος να καταγγείλεις αυτούς τους «ορισμένους μεθυσμένους», πριν τις εκλογές, και μάλιστα όταν ανήκουν στο κόμμα σου; Δηλαδή η συνυπευθυνότητα εγκατέλειψε για πάντα την χώρα αυτή;
Αλήθεια, τι είδους «μηχανισμοί» είναι αυτοί; Εσύ τους ξέρεις. Εμείς δεν πρέπει να τους μάθουμε;
Όταν ο πληθυσμός της χώρας μπορεί ν’ ακούει τέτοιους φρικτούς λόγους και δεν αποτρελαίνεται ή τουλάχιστον δεν πανικοβάλλεται, τότε δεν υπάρχει καμμιά προοπτική για να διορθωθεί το άθλιο επίπεδο στο οποίο ξέπεσαν οι πολιτικοί άνδρες της. Όταν βουλευτής παραδέχεται δημοσίως ότι μέσα στο κόμμα του υπάρχουν (πόσοι άραγε;) τέτοιου είδους άνθρωποι, χαμογελώντας σαν χαζός, τότε σίγουρα υφίσταται ο έσχατος εξευτελισμός του πολιτικού βίου.
Ας προσέξουμε ότι η παρατήρηση του Μίμη δεν αφορά τόσο στην ύπαρξη των ελεεινών αυτών ανθρώπων που αναφέρει, όσο στο ότι αυτοί δεν θα μπορούν να ξύσουν την ψώρα τους λόγω της δυσκολίας που θα αντιμετωπίσει η κυβέρνησή τους («αλλά τα πράγματα είναι πολύ σκληρά. Θα είναι η πιο δύσκολη διακυβέρνηση από τη μεταπολίτευση»!) Μ’ άλλα λόγια δεν θα υπάρχει χρήμα για φάγωμα.
Πράγματι, είναι δύσκολο για τους ανθρώπους ν’ ανέβουν έναν πόντο ψηλότερα, όπως και δεν υπάρχει τίποτε το ευκολότερο από το να κατρακυλήσουν σε απύθμενα βάθη. Η συνήθεια της κατρακύλας στην χώρα της Ελλάδος επιτρέπει λόγοι σιχαμεροί, όπως αυτοί του Μιμάκου, να ακούγονται ως μια απλή καθημερινή κουβέντα.
Όταν όμως η κατάσταση αυτή αφορά και στον δημόσιο βίο, τότε δικαίως μπορεί να θυμηθεί κανείς τον Επίκουρο, ο οποίος έζησε σε ανάλογες πολιτικές συνθήκες, λόγω των οποίων αναγκάστηκε να ξεστομίσει το περίεργο, εκ πρώτης όψεως, «λάθε βιώσας».
Βασδέκης Ν. Σταύρος
«ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ» Ή ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;
Εκπρόσωποι = Εξουσία
Εκλογικεύουμε και εκλέγουμε
καθημερινά και αυτοπροσώπως!!
Αν ως πολίτες, δούμε τις εκλογές ως μια ευκαιρία, να απαλλαγούμε από εμμονές και στερεότυπα, τα οποία μας έχουνε εμφυτέψει οι ασκούντες την εξουσία, τότε ίσως καταφέρουμε να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις ανατροπής των πραγμάτων, προς όφελος μας, έστω και πρόσκαιρα.
Στην παρούσα φάση όλο και περισσότεροι κατανοούνε πως παίρνοντας μέρος στο παιχνίδι της εκλογής, κομμάτων και αντιπροσώπων, δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να στηρίζουμε τον τρόπο που εφαρμόζουνε οι εξουσιαστές, για να γνωρίζουνε ποιες είναι οι προτιμήσεις ,οι τάσεις και οι διαθέσεις των πολιτών, ώστε να παίρνουνε τα αναγκαία μέτρα, για την διατήρηση της εξουσίας τους.
Έτσι παρά την συχνή προσφυγή στις κάλπες, δεν βλέπουμε να βελτιώνετε το πολιτικό σύστημα. Ο κάθε ένας αρπάζει ότι μπορεί…. γεμίσαμε με διαφόρους τάχα και δήθεν …πολιτικούς, καλλιτέχνες, πνευματικούς ταγούς και προ πάντως «αγίους, δεσποτάδες, θεομπαίχτες…. Πατρίδα, έθνος, ευθύνη, κοινωνικός ιστός, πολιτισμός, ελευθερία, δημοκρατία…. λέξεις καταρρέουσες, σαν τον υπαρκτό ή ανύπαρκτο σοσιαλισμό.
Tην καθημερινότητα σημαδεύει η κατάλυση των εννοιών και η αποδόμηση της λογικής, ώστε ο πολίτης ξεμένει αταύτιστος, μοιραίος και άβουλος, στον ανούσιο ρολό του ψηφοφόρου, των εκπροσώπων που αποφασίζουνε για μας χωρίς εμάς.
Συνεπώς και η αποχή (την οποία απεύχονται συλλήβδην όλα τα κόμματα) και ειδικότερα η συνειδητή αποχή, είναι η πολιτική στάση που επιβάλετε όταν η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε όριο και έλεγχο….
Είναι ένας Επικούρειος τρόπος, όπου η πνευματική και σωματική ισορροπία, μας επιτάσσει, να γυρίσουμε την πλάτη μας, σε αλλοτριωμένους θεσμούς και πρόσωπα, αξιοποιώντας τον πολύτιμο χρόνο μας, σε άλλες ωφέλιμες ευχάριστες και ουσιαστικές δραστηριότητες.. Ευχάριστες όχι σαν τρυφηλότητα αλλά ως πόνημα εκλογίκευσης και εκλογής.
Αυτά είναι ζητούμενα που τα αντιλαμβάνονται οι ψυλλιασμένοι και τα ανήσυχα μυαλά, αυτοί που γνωρίζουνε ότι το πολιτικό διευθυντήριο, δηλαδή τα μεγάλα συμφέροντα, έχοντας στα χέρια τους τον έλεγχο των ΜΜΕ, σπρώχνουνε τους ψηφοφόρους, πότε στον έναν ελεγχόμενο πολιτικό σχηματισμό και πότε στον άλλο (και όχι μόνο αυτό, αλλά και εντός του κάθε πολιτικού σχηματισμού, εναλλάσσουνε με άνεση τους εκπροσώπους που εφθάρησαν), ώστε οι εκλογές, να εκτονώνουνε την λαϊκή δυσαρέσκεια. Για τους ασκούντες την εξουσία η συμμετοχή των πολιτών στην επιλογή κομμάτων και εκπροσώπων, εξασφαλίζει την συνενοχή τους στις όποιες αντιλαϊκές επιλογές, αλλά και την συνενοχή για την χαλαρή στάση των εκπροσώπων της αντιπολίτευσης.
Και οι Πράσινοι και οι Γαλάζιοι αλλά και οι κόκκινοι όλων των αποχρώσεων, ανησυχία καμιά, δεν προκαλούνε στο σύστημα, όσο υπερασπίζονται το βασικό μέσο διατήρησης της εξουσίας που είναι η εκπροσώπηση, αντί της άμεσης των συμμετοχής των πολιτών στην διαχείριση των κοινωνικών αιτούμενων. Και οι μεν και οι δε, συνειδητά ή ασυνείδητα αποδεχόμενοι τον ρόλο του εκπροσώπου, συμμετέχουνε στον φαύλο κύκλο του κατεστημένου.
Έχει ειπωθεί πως, αν οι εκλογές ήτανε σε θέση να ανατρέψουνε το σύστημα, οι εξουσιαστές θα τις είχανε καταργήσει, όπως μαζί με τις εκλογές για το κοινοβούλιο, θα έχανε καταργήσει και τις εκλογές στα σωματεία τους συνεταιρισμούς και τις διάφορες άλλες ενώσεις… όμως όλα αυτά είναι νόμιμα, ακριβώς για να λειτουργούνε, κάτω από τον έλεγχο του συστήματος.
Αν τώρα κάποιους, τόσο πολύ τους «τρώει», να πάρουνε μέρος στις εκλογές θα τους λέγαμε πως πρέπει να αγωνιζόμαστε αυτοπροσώπως και όχι να επαφιόμαστε σε εκπροσώπους στο κοινοβούλιο και σε άλλους θεσμούς, ενίοτε καπελωμένους. Η συμμετοχή τους (μας), στις εκλογές, είναι άνευ ουσίας, αν δεν εντάσσεται σε μια συνεχή και μόνιμη διαδικασία, κατανόησης, εκλογίκευσης και εκλογής ζητούμενων, από το αποτσίγαρο και την σακούλα που δεν πρέπει να πετάμε στο δρόμο, ως την αντίδραση μας σε κάθε αδικία, κάθε κακοήθη συμπεριφορά, όποιου πολίτη, όποιου δημοσίου υπαλλήλου, ή πολιτικού…
Και για να το πούμε ακόμη πιο ολοκληρωμένα, για κατανόηση, εκλογίκευση και εκλογή πρόκειται και όταν- και κυρίως όταν- «ότι κάνουμε, πρέπει να επιδιώκουμε να το κάνουμε καλλιτεχνικά».
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να θέτει, ο κάθε ένας, τα όρια, μεταξύ των πολιτών και των αδιάφορων ιδιωτών!
Όσο για τους ψηφοφόρους που δεν μπορούνε λόγο μακροχρόνιας εκπαίδευσης, να μην πάνε να ψηφίσουνε, θα τους συμβουλεύαμε πως για να είναι μικρότερο το κακό, πρέπει να σκεφτούνε ότι: οι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων κόμματων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, εναλλάσσονται στην εξουσία και έχουνε την κύρια και αποκλειστική ευθύνη για τα όποια χάλια… Επομένως δια της «ατόπου επαγωγής», αυτούς τους δυο πρέπει να τους εξαιρέσουνε εντελώς, σαν να μην υπάρχουνε καν και δια αυτής της μεθόδου, να συνεχίσουνε αποκλείοντας και ορισμένους άλλους…. έτσι εντελώς χαλαρά να διαλέξουνε ένα από τα υπόλοιπα μικρά κόμματα και ας το διασκεδάσουνε…
Είναι υπεύθυνη και αυτή η στάση, γιατί αν μη τι άλλο, τα μικρά κόμματα δεν ευθύνονται άμεσα για αυτά τα χάλια…. Και γιατί ακόμη έτσι μπορεί να ανατραπεί ο σχεδιασμός των ισχυρών, που επί του παρόντος επενδύουνε τα συμφέροντα τους στα μεγάλα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Πέρα από αυτό, πρέπει να πούμε πως και τα μικρά κόμματα όταν και όποτε γίνουνε μεγάλα, προσπαθούνε να τα ενσωματώσουνε στο σύστημα και αργά η γρήγορα, σχεδόν πάντα το καταφέρνουνε, αλλά αυτό απαιτεί χρόνο, οπότε και εμείς, ο λαός, μπορούμε να πάρουμε μια ανάσα….
Για όσους θυμούνται, κάπως έτσι έγινε και με το μη υπολογίσιμο, από τα μεγάλα συμφέροντα, ΠΑΣΟΚ. που όταν ανέτρεψε τα δεδομένα…… άρχισε η διαδικασία διάβρωσης και πλήρους ενσωμάτωσης του στο σύστημα.
Δημήτρης Τερτίπης